Verhaal
Een meisje zou aan een tapijt hebben gewerkt terwijl ze verliefd was op een jongen. Dit liefdesverhaal zou effect gehad hebben op de manier van knopen van het tapijt. Zowel het ontwerp en de kleuren van een tapijt als de manier waarop een tapijt wordt geknoopt vertelt iets over het leven van de makers. Dit verhaal werd mij vaak verteld als ik mensen vroeg naar tapijten in Iran. Hoewel, geen van de mensen die ik over dit verhaal sprak, wist hoe het heette.
Gabbeh
Het verhaal heet Gabbeh. Veel later kwam ik via een Facebook-groep van Iraanse Nederlanders eindelijk de naam van dit verhaal op het spoor. Het is een intiem verhaal waarin fictie en documentatie met elkaar verweven zijn om een kleurrijke droomwereld te creëren van de nomaden in Iran, die leven in de idyllische bergen niet ver van de stad Shiraz. Kortom: Gabbeh is een inspirerend verhaal over een deel van de Iraanse cultuur dat zelden wordt gezien.
Nomadische families
Oorspronkelijk wilde de regiseur Mohsen Makhmalbaf een documentaire maken over de uitstervende cultuur van deze nomaden. Het weven van gabbeh-tapijten is vooral het werk van de meisjes in de nomadische Qashqai families van zuid Iran. Dit resulteerde in een speelfilm waarin de “Gabbeh,” het meisje dat het tapijt knoopt, het symbool van het leven wordt. Haar leven heeft immers direct effect op het knopen van het tapijt.
Ritme van de natuur
In zijn film zijn elementaire ervaringen met elkaar verbonden, net zoals in een tapijt. Het groen van de oases en het geel van de woestijn, het blauw van de lucht en het rood van bloed. Op een artistieke manier combineert de film de seizoenen en de landschappen, de stadia van het leven tussen geboorte en dood, het scheren van schapen en productie van tapijten, het sociale leven en de persoonlijke geschiedenis van Gabbeh.
