Zintuigen
We zaten op een te kleine stoel tussen de tapijten in de Teheran tapijten bazaar en dronken thee. Mijn Iraanse vriend was druk aan het praten met de tapijthandelaar en ik zat me te vergapen aan de kleurrijke tapijten die voor mijn voeten werden geworpen. De geur van de wol in combinatie met de warme thee en de helpers die gepassioneerd tapijten lieten zien had op mij een kalmerende en stimulerende werking. Wanneer de tapijthandelaar mij vroeg wat ik zocht vond ik het lastig om een goed antwoord te geven. ‘’Dat weet ik niet,’’ zei ik, ‘’ik laat van mij horen als ik wat zie.’’ Na een tiental tapijten gezien te hebben was het genoeg, er lag niet iets voor mij bij.
Hippe knalrode bril
Plots liep er een stevige, chique geklede man, met een hippe knalrode bril op de neus naar binnen. Hij zou zo de vader kunnen zijn van de tapijthandelaren die al in het kleine winkeltje aanwezig waren. ‘’Good day sir, how can I help you?’’, de man gaf mij een hand, terwijl hij zijn andere hand op zijn hart drukte, maakte hij een lichte buiging en grijnst charismatisch. Op aandringen van deze man gingen we naar een andere tapijtwinkel. De man had steevast beweert dat hij zag dat ik meer over tapijten wilde weten en dat hij mij kon helpen. ‘’Om te begrijpen wat mensen willen, bestudeer ik de ogen’’ zei de man met het rode brilletje terwijl we achter hem aan liepen.
Geduld
We begaven ons nog dieper in de tapijten bazaar, door smalle gangetjes, trappen en lage deuren. Daar waren we dan, in een klein houten ruimte, nog krapper dan het vorige winkeltje. De man gaf mij een poef om op te zitten, en bestelde thee bij zijn helper. Mij werd verteld dat wanneer ik de tapijthandel echt wilde begrijpen, ik geduld moest hebben.’’Luister, veel buitenlanders die hier komen zijn ongeduldig. Ze hebben geen tijd om de betekenis van het tapijt te begrijpen. Het is mijn plicht om deze reizigers te helpen met het beste tapijt.”
Verliefd op een tapijt
De man met de bijzondere bril vervolgde zijn verhaal: ‘’wanneer mensen zich goed voelen, zijn ze eerder geneigd een tapijt te kopen.’’ ‘’Daar maak jij dan gebruik van,’’ zeg ik. ‘’Nee,’’ zegt de man. ‘’Mijn taak is om de mensen verliefd te laten worden op het tapijt dat zij zoeken, mensen komen niet per ongeluk naar een tapijtwinkel. Laat ik het anders zeggen: het belang van een tapijt is wat het in het leven van de eigenaar brengt, niet wat het voor een leerboek betekent. En wij weten allemaal; de liefde kun je niet forceren.”
Foto’s: Felix van den Belt
